NUKLEARNE BOMBE NE POSTOJE! Bez panike i straha nema ni kontrole nad ljudima! VIDEO
Da li su nuklearne bombe zaista oružja masovnog uništenja? Ili su one zapravo samo oružja masovne obmane?
Snimci navodnih nuklearnih eksplozija, kada se analiziraju kritičkim okom, otkrivaju neosporive dokaze foto-trikova.
U mnogim crno-bijelim test snimcima iz 50-ih i 60-ih godina, prikazanim u filmskim žurnalima i filmovima koji šire strah, jasno je da gledamo lažne makete sa minijaturnim kućama, vozilima i drvećem. Obratite pažnju na nerealne, savršeno poređane redove pretjerano tankih stabala.
Nakon što krhke makete stabala budu srušene, film brzo prelazi na kadrove stvarnog drveća na nekoj drugoj lokaciji. Slično kao kada kaskader zamijeni glavnog glumca u ključnoj sceni, ovi kadrovi miješaju ili čak nadovezuju snimke maketa i stvarnosti. Prvi test hidrogenske bombe, poznat kao “Ivy Mike”, više liči na neku stop-motion igru sa lampama od lave nego na eksploziju.
Mnogi drugi navodni nuklearni testovi izgledaju kao da kombinuju ubrzane snimke izlaska sunca sa stvarnim eksplozijama, da bi se stvorio efekat mnogo većeg udara. Snimci iz “Operacije Dominic” izgledaju kao običan izlazak sunca kojem je kasnije u montaži povećana svjetlina.
Sumnjivo je i to da u nekim videima eksplozije uništavaju cijele kuće u trenu, ali kamera koja snima odmah pored kuće ostaje neoštećena. Često se čini da eksplozija dolazi iza kamere, a ne iz centra kako tvrde. Kamera se pomjera neposredno prije i tokom eksplozija, i nalazi se na čudno nerealnoj visini.
Kakva bi to oklopljena kula morala biti da zaštiti kameru i snimatelja u takvim uslovima? Ako nuklearne bombe zaista postoje, zašto bi postojala potreba da se falsifikuju snimci njihovih eksplozija?
Priznato je da su lokacije testova poput “Trinity” prvo bile napunjene sa stotinama, pa i hiljadu tona dinamita. Postoje snimci vojnika koji slažu ogromne gomile TNT-a na mjestima testiranja. Zvanični razlog bio je navodno “radi poređenja” — da bi se eksplozija stotina tona TNT-a uporedila sa “nuklearnom”. Ako se različitim timovima kaže da jedna lokacija ima pravu bombu, a druga samo eksploziv, lako je prevariti čak i učesnike same obmane.
Pečurke od dima nisu jedinstvene za nuklearne bombe i mogu se stvoriti i sa dovoljno običnog TNT-a, dinamita ili drugih eksploziva. Kasniji testovi poput “AEL” su vjerovatno rađeni tradicionalnim bombama, a test “Baker” stotinama tona dinamita potopljenog u brod pod vodom.
Što se tiče nuklearne fizike: fisija se opisuje kao cijepanje jezgra uranijuma 238 bombardovanjem neutronima da se stvori U-235. Pri tome se gubi masa koja se pretvara u kinetičku energiju. Ako svaki neutron dalje cijepa nova jezgra, nastaje lančana reakcija. Fermi je to demonstrirao grafitnim blokovima i kuglama uranijuma, ali taj eksperiment nije dokazao mogućnost eksplozivne lančane reakcije — samo da se proces može održavati.
Sve eksplozije su zapravo gasnog porijekla. Nuklearna fisija ne proizvodi nikakav gas, već 94% toplote i 6% zračenja. Bez gasa nema ogromne razorne eksplozije. Da bi nastala toplota, potrebni su moderatori neutrona, kojih nema u bombama. Čak i da ih ima, nema dokaza da bi to dovelo do eksplozije.
Dokumenti Manhattanskog projekta od 31. maja 1945. otkrivaju da Amerika tada nije imala dovoljno uranijuma za bombe koje su navodno bačene na Japan par mjeseci kasnije. Direktor laboratorije u Chicagu, Arthur Compton, rekao je da će trebati još tri godine da proizvedu dovoljno materijala. Ipak, samo tri mjeseca kasnije, dvije bombe su navodno već bile gotove i bačene — i to bez testiranja.
Analize pokazuju da snimci Hirošime i Nagasakija izgledaju kao dva nadovezana oblaka dima, a ne jedna ogromna pečurka. Samo razaranja su konzistentna sa običnim tepih-bombardovanjem, kao i u Tokiju i drugim japanskim gradovima. Nema centralnog kratera, niti jake radijacije koja bi trajala hiljadama godina. Cvijeće i trava su počeli rasti mjesec dana kasnije, a oba grada su danas normalni, živi gradovi.
Čak i katastrofe poput Černobila i Fukušime nisu bile nuklearne eksplozije, nego gasne eksplozije vodonika.
Američki fizičar Galen Windsor, koji je radio na nuklearnim elektranama, tvrdio je da je nuklearna energija zapravo samo sofisticiran način da se zagrije voda i napravi para. U svojim predavanjima je čak držao komade uranijuma golim rukama i tvrdio da nije opasan, pio vodu iz bazena za otpad, pa čak je i gutao materijal koji je pokazivao visoku radioaktivnost na geiger brojaču — i živio je do 80-ih godina.
On je tvrdio da je priča o nuklearnom otpadu prenapuhana, a sistem njegovog “tajnog” odlaganja samo način za trošenje milijardi dolara i održavanje vojne industrije.
Tokom Hladnog rata, Amerika je trošila i do 50 miliona dolara dnevno na “nuklearne” programe. Ogromni budžeti i propagandni filmovi stvorili su mit o nuklearnom oružju, iako snimci pokazuju anomalije i neslaganja.
Prijetnja da jedna nacija može uništiti drugu pritiskom na dugme bila je savršeno opravdanje za beskonačne ratove i globalnu kontrolu. Djeci su decenijama govorili da se kriju ispod klupa od “atomske bombe”, i tako im usađivali strah od nevidljivog neprijatelja — poput čudovišta ispod kreveta.
